Harry Gruyaert in Touché over 'Het verdriet van België' van Hugo Claus

Harry Gruyaert was zondag te gast in Touché. Al veertig jaar lang is hij Magnumfotograaf. Een half leven, want eind augustus werd hij tachtig. Een leeftijd waar hij niet graag aan herinnerd wordt. Want zijn geest en goesting zijn altijd jong gebleven.

Het was de Expo tentoonstelling van 1958 aan de Heizel in Brussel die de ogen van Harry Gruyaert opende. De wereld die daar werd voorgesteld, wou hij in het écht leren kennen. Hij trok als modefotograaf naar Parijs en Londen, ontdekte het licht in Marokko en Rusland, en ontdekte zijn geboorteland België pas toen hij er al lang niet meer woonde.

Boek van Hugo Claus

'Het Verdriet van België' (1983) van Hugo Claus is het enige boek dat Gruyaert na zijn twintigste in het Nederlands heeft gelezen en dat hem erg raakte.

Gruyaert werd in het Nederlands opgevoed. Toen hij in Parijs woonde, begon hij 'Het Verdriet van België' te lezen. Bij het lezen kreeg hij buikpijn, vanuit een frustratie. Als hij Vlaams spreekt voelt hij zich weer veel jonger, want hij spreekt al 60 jaar voornamelijk Frans. 'En je wordt een ander persoon als je een andere taal spreekt, je neemt een cultuur en mentaliteit mee. Wat Claus betreft. Hij heeft gedichten in het Vlaams en het Frans geschreven voor zijn eenzelfde boek. Het zijn andere gedichten en niet dezelfde. Hij is een ander persoon als hij in het Frans schrijft en omgekeerd', legt hij uit.
Gruyaert heeft zelf ook in Engeland geleefd. Engelsen zijn heel 'defensive' en in Engeland begon hij dit ook over te nemen en speelde hij het spel mee. Dat zit in de mentaliteit en de taal. 'Ik wil niet in een gevangenis van een bepaalde cultuur en taal zitten', legt Gruyaert verder uit. Anders dan de Fransen wil hij zoveel mogelijk talen kunnen spreken.

Herbeluister Touché op Radio1.be en in deel 2 vanaf 4'20" gaat het over het boek