Michaël Pas las 'Vogels als huisgenoten' van Len Howard

Net voorbij haar veertigste was Len Howard, violiste bij het London Orchestra, uitgekeken op de stad en op de mensen. Ze verhuisde naar Sussex. Ze sloot zich af voor de mensheid en zette haar cottage open voor vogels. Letterlijk.

Vogelparadijs

De vensters stonden altijd open. Len Howard voedert de vogels in haar tuin, verjaagt katten, herstelt nesten en wint het vertrouwen van mezen, merels en vinken. Ze herkennen haar, ze zitten op haar schouder, ze eten uit haar hand, vliegen het huis in en uit, slapen in de woonkamer of op de rand van haar bed. Het huis in Ditchling, dat ze met de erfenis van haar ouders kocht, wordt een vogelparadijs. Bezoekers zijn niet welkom. Zelfs de postbode mag het huis niet naderen.

Len Howard leerde vogels kennen als individuen. Ze herkent elk van hen en geeft ze namen. Ze houdt notities bij van hun leven, waarin ze van elke vogel het karakter, de intelligentie, de eigenaardigheden, de talenten en de gemoedsgesteldheid beschrijft.

Maar de wetenschappelijke wereld neemt haar niet ernstig. Je kan het gedrag van dieren bestuderen, was de overtuiging, maar wat er in hun brein omgaat blijft per definitie onbekend. Daar was Len Howard het niet mee eens.

Michaël Pas is al een paar jaar de enthousiaste peter van het Grote Vogelweekend, dit jaar op 30 en 31 januari. Hij las 'Vogels als huisgenoten'.

Herbeluister Michaël Pas in Interne keuken op Radio 1.