'The Year of Magical Thinking' is een ontroerend en inspirerend boek van de Amerikaanse schrijfster-journalist Joan Didion. Het gaat over verlies en afscheid en is nu opnieuw vertaald. VRT-correspondent Björn Soenens is een grote kenner van haar werk. Hij heeft Joan Didion eigenlijk pas in Amerika en via een documentaire op Netflix leren kennen. Ze is voor hem een voorbeeld als journalist: literair én journalistiek, een bijzondere combinatie. Björn: 'Ze schrijft bijna als een chirurg, ze neemt een scalpel en begint te schrijven. Ze beschrijft in het vertaalde boek de dood van haar man op een zo koele wijze en dat is haar manier om het te verwerken. Maar dat geeft een zeer bevreemdend effect. Ze is alvast niet sentimenteel. Zo beschrijft ze hoe ze de gsm van haar man nog in de lade wegsteekt en de schoenen houdt, met de hoop dat hij nog terug zal keren, dat is dat magische denken. Nu is ze bijna 86 en gestopt met schrijven.'

Christophe Vekeman, Klara's boekenrecensent, genoot van dit uitstekend boek en vindt het 'onversneden leesplezier!'. De meeste verhalen in deze bundel stammen uit de jaren tien en twintig van de vorige eeuw, toen Buysse sowieso wat satirischer uit de hoek kwam. Het openingsverhaal ‘Monsieur Hardamour’ dateert van 1899 en is veruit het langste van alle verhalen. In andere, veel kortere verhalen, bijvoorbeeld ‘De held en de graaf’ uit 1920, laat Buysse zijn verontwaardiging omtrent allerhande sociale wantoestanden misschien wel nét iets te veel de vrije loop om goed te zijn, maar zijn schitterende schrijfstijl en gevoel voor ironie slagen er gelukkig altijd in, overigens zonder al te veel moeite, de balans richting het onversneden leesplezier te doen kantelen.' - Christophe Vekeman

Je zag Mia Vaes misschien al in 'Het journaal' over hoe de bibliotheek 'Het Predikheren' in Mechelen zich tijdens de lockdown heruitvindt. Haar enthousiasme nodigt uit voor een portret.

'In augustus 2000 ben ik gestart in de bib van Mechelen. Tijdens die 20 jaar is er heel wat veranderd in een bibliotheek: we zijn veel 'digitaler' gaan werken en er wordt veel meer ingezet op publiekswerking. En die publiekswerking is nu mijn werkveld, samen met verantwoordelijke Brien Coppens. We zoeken heel doelbewust naar connecties met publiek om leeservaringen op alle mogelijke manieren te verbreden. Hiervoor organiseren we lezingen, workshops, concertjes, optredens; kortom een breed aanbod aan ontspannende en leerrijke ervaringen. Het is een droomjob! Wij zorgen eigenlijk voor 'pret en verzet' en daar kan je alleen maar blij van worden. Mijn vroegste leesherinnering? Op mijn zolder heb ik nog een hele stapel oude Tiny-boeken liggen ('guilty pleasure'). Daar was ik echt door 'betoverd' veronderstel ik, want met gezond verstand kan je dit anders niet verklaren. Dan was er ook nog mijn grootvader uit Lier die me bevoorraadde met 'Vlaamse filmpjes' en de reeks rond Flory van Clara Timmermans. Maar eigenlijk herinner ik me bij dat lezen vooral het feit dat je helemaal in een andere wereld dook en al de rest om je heen vergat! En dat was zalig. Momenteel lees ik 'Het vogelhuis' van Eva Meijer, over het observeren van vogels. En dat is tijdens deze ophokplicht met corona best fijn.'

- Mia Vaes, bibliotheekmedewerker

In 1914 maakte Paul van Ostaijen de belegering en de bezetting van Antwerpen van nabij mee. En niet alleen als inwoner van de stad. Als ambtenaar op het stadhuis maakte hij ook de hectiek mee van de dagelijks, soms zelfs uurlijks veranderende berichten. De ervaringen van dit woelige begin van de oorlog en het leven onder de bezetting, verwerkte Van Ostaijen in de iconische dichtbundel Bezette stad (1921).

Honderd jaar later vertoont de crisis die wij doormaken heel wat overeenkomsten met de wereld die Van Ostaijen beschreef. Onze stad is gelukkig niet bezet, maar wel besmet. Ook wij krijgen te maken met een ‘vijand’ en een plotse inperking van onze vrijheden. En er is nog een andere parallel. Van Ostaijen en zijn generatie begonnen de oorlog gaandeweg te beschouwen als een nulpunt. Ze gingen op zoek naar een geheel nieuwe wereld, met alle gevaren van dien. Ook in deze crisis kijken mensen halsreikend uit naar de wereld-na-corona. Redenen te over voor Vlaams-Nederlands Huis deBuren en het Paul van Ostaijengenootschap om een keur aan Nederlandse en Vlaamse kunstenaars te vragen om nog eens in Bezette stad te duiken en zich door Van Ostaijen te laten inspireren tot een hedendaags artistiek antwoord. Zo ontstaat een fictieve stad – www.besmettestad.eu – waarin je uren kunt rond dwalen en kunt genieten van lyrische, grappige, confronterende en ronduit kritische gedichten, illustraties, liedjes, schilderijen, video’s en verhalen. - (Matthijs de Ridder)