De openingsscène grijpt al meteen naar de keel: Judith Vanistendael toont zonder waardeoordeel twee gebeurtenissen horizontaal parallel. Doorheen de woordenloze ruwe aquarellen voel je de emotie van het hoofdpersonage, een chirurge in oorlogsgebied. Maar ook die in het leven van haar puberende dochter, ver weg, thuis. Het is de aanzet voor een aangrijpend verhaal over de zoektocht naar wie welke rol speelt in een gezin en familie. Universeel en tegelijkertijd hier in een heel specifieke situatie. Ook de tekst is raak, de dialogen zijn zorgvuldig uitgepuurd. Voor wie niks met strips heeft: dit is het exemplaar waarbij je je mening zult herzien. Voor dit soort boeken is het woord beeldroman uitgevonden. - Marjan Temmerman, journalist VRT NWS én stripfanaat -