Prachtig! Het gaf me echt rust tijdens het lezen

"Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven."

En zo is het maar net. De Avonden is een van de boeken waar ik een diepe band mee heb. Frits van Egters, een drieëntwintigjarige jongeman die ronddoolt in Amsterdam na de Tweede Wereldoorlog leeft zijn leven rond dagen voor en na Kerst, is als een tweede broer voor mij waar ik tegenop kijk ook al besef ik hoe ontzettend stompzinnig dat misschien kan zijn.

Sommigen vinden De Avonden verschrikkelijk om het nietszeggende plot en de trage gang van zaken, anderen vinden het fantastisch om de messcherpe observaties, de ironie en de zwarte humor. Ik vertegenwoordig die laatste groep.

Ditmaal kijk ik na derde herlezing met weemoed terug op die tijd waar digitale technologie nog geen plek had in ons leven. Tegenwoordig lijken we niet meer zonder te kunnen. De personages in De Avonden kunnen en moeten wel zonder technologie leven, hoewel Frits en zijn ouders graag naar de radio luisteren.

Het boek kalmeert mij op een bepaalde manier door de stilte, de kou en het trage voortgaan. Zeker nu we in een tijd leven waar alles voortraast en we dagelijks worden blootgesteld aan talloze prikkels, kan de wereld van De Avonden een plek zijn waar je even tot rust komt; het kan helend werken, ook dat kan de waarde van literatuur zijn.

De dialogen over alles en niks zijn fantastisch. Frits heeft meerdere mensen die hij regelmatig bezoekt. Eentje daarvan is Maurits die het niet nauw neemt met de regeltjes. Samen spreken ze over diefstal, ziekten en Maurits' verloren oog, het leed dat hiermee gepaard gaat.

"Je lot is verschrikkelijk, zei Frits, maar dat is ieders zaak. Dagelijks voel ik mij dankbaar, als ik denk aan wat jij doorstaan hebt en nog zult ondervinden. Nu is dat oog nog maar een onaangename kleinigheid, maar als je tegen de dertig loopt, zal de waanzin aan de deur kloppen."

Frits kan soms een harteloze zak zijn en op andere momenten knuffelt hij een konijn. De manier waarop hij denkt, handelt, droomt en het leven ondergaat, vind ik fantastisch, omdat de misère van het leven niet onbenoemd wordt, niet onopgemerkt blijft.

Dat is voor mij De Avonden, en nog veel meer, maar misschien moet je dat zelf ondervinden. Ik raad dit boek iedereen aan die zich op enige manier verwant voelt met de inhoud van deze recensie.

De avonden-Gerard Reve
Het boek is een roman die een 'speciale' structuur gebruikt. De personages worden eigenlijk niet beschreven en is moeilijk te verstaan. Zo spreekt men altijd van gebeurtenissen die of wel in een droom plaatsvinden of wel in de echte wereld.

Het boek zet aan om actief na te denken en dus er zelf achter te komen wanneer men van een andere droom spreekt of de echte wereld. Het thema is min of meer duidelijk namelijk dat een mens veel angsten kan hebben in zijn leven en dat laat u er even over nadenken. Wat de zinsbouw betreft, maakt de auteur vaak gebruik van moeilijke woorden maar verandert de context niet. Dat bewijst dat de roman bedoeld is voor mensen die eerder vaak lezen een rijkere taalkennis hebben.

Het verhaal speelt in zich af in 1947, net na het einde van de Tweede Wereldoorlog waarin armoede en honger troef waren in Nederland.
In die jaren hadden jongeren van de leeftijd van het hoofdpersonage amper vooruitzichten en wisten ze niet hoe ze vooruit moesten in hun plat gebombardeerde land. De schrik voor de dood zit er bij Frits goed in.
Frits heeft een kantoorjob, maar het is over de avonden dat het boek handelt, en waarin hij de tijd probeert te verdrijven, 10 dagen lang totdat het oudejaarsnacht is en hij merkt dat hij nog leeft! Wreedheid, eenzaamheid en herhaling van gebeurtenissen komen veelvuldig voor. Zo wordt het voor de lezer niet echt 'leuk' gemaakt om tot het einde van het boek te lezen natuurlijk.

Tegelijkertijd wisselt hij een hoogdravende stijl waarin zijn hoofdpersonage spreekt af met echt vulgaire taal. Dit is ook wel de humor die Reve in dit boek in bracht, waar sommigen onder ons al gevoeliger voor zijn dan anderen. Hoe hij over zijn ouders schrijft, waarover hij puberale commentaar geeft, en hoe hij deze pest, zou eventueel ook als een cynische negatieve humor bestempeld kunnen worden. De bijrollen in het boek krijgen dit taalgebruik echter niet toebedeeld, en komen er grotendeels 'beter' van af.

Ik kom tot de slotsom dit keer dat Reve dan wel een grote naam en een groot schrijver mag zijn, die nu trouwens ook in Amerika succes heeft gekregen, maar dat daarvoor zijn boeken mij nog niet echt moeten bevallen. Drie sterren dus voor het vakmanschap, die twee overige sterren staan teveel voor het leesplezier dat toch ook belangrijk moet zijn.

De Avonden – Gerard Reve

In het algemeen is het boek zeer vaag. Het verhaal is zeer complex en het springt van de ene gebeurtenis naar de andere. Op bepaalde momenten in het boek weet je niet goed over welk personage het nu precies gaat. De personages worden onvoldoende beschreven en er wordt niet voldoende ingegaan op bepaalde gebeurtenissen waardoor het een afstand creëert tussen ‘de personages’ en de lezer. Dit zorgt er dan weer voor dat de lezer zijn aandacht zeer snel verliest.

Het doel van het boek wordt wel duidelijk gemaakt. Het laat je inzien dat gebeurtenissen in je leven grote invloeden kunnen nalaten. Dit kan vaak zorgen voor stress of het kan nachtmerries veroorzaken zoals in het boek. De angst voor de dood wordt ook zeer vaak en duidelijk beschreven. De stijl van het boek is zeer formeel omdat er een bepaalde afstand is tussen de lezer en het verhaal dat alsmaar groter wordt doorheen de verhaallijn.