Dit boek is een ode aan de stad Oostende, aan vriendschap, aan de (schilder)kunst, aan schrijvers en aan de zee, natuurlijk aan de zee.

Het is een oefening in observeren, goed kijken, langzaam ook, verstild en ingetogen doet de schrijver zijn verhaal.

Als een mysterieuze dame trok de Stad aan Zee kunstenaars en schrijvers aan. Nu is ze oud en verlept, maar de sporen van haar grootse verleden zijn nog overal te zien en zeker voor wie ernaar op zoek gaat.

En dat doet Peeters. Twee of drie keer per jaar bezoekt hij Oostende. Dan verblijft hij op hotel, schrijft een beetje en loopt rond in verkoopzalen en tweedehandszaken. Hij heeft de roman van Jacqueline Harpman bij, Het strand van Oostende met op de cover een schilderij van Spilliaert.

Wanneer hij terugkeert van een Spilliaertreceptie ontmoet hij 'bij toeval' de kunstschilder Broucke en een beetje historicus. Het Beleg van Oostende, van 1601 tot 1604, brengt hem naar de stad. Hij is op zoek naar de skeletten die nog altijd onder het Mijnplein, op de Visserskaai en in de Wittenonnenstraat zouden liggen. Misschien haalde James Ensor zijn skeletten- en doodskoppenobsessie daar vandaan? 'Het is maar een hypothese', zegt Broucke en het begin van een vriendschap.

Samen gaan ze op zoek naar het Oostende van vroeger, zijn rijke verleden en de bekende kunstenaars die de wereld veroverden en in Oostende bleven wonen.

Vaak loopt hun speurtocht op niets uit. Oude huizen, hotels waar geen spoor meer van te zien is. Want ook Oostende ontsnapt niet aan de nieuwbouw.

Hun onderzoek brengt hen in contact met bejaarde stadsbewoners in oude huizen en appartementen. De schrijver schrijft, de schilder schildert. Daarbij komt een beeld op van een oude elitaire dame met zilveren haar en afgebleekte chick. Alles verandert, alles wordt ouder, nieuwe en jonge generaties vervangen de oudere generaties.

Daar doorheen blijft het Oostendse licht wonderlijk hetzelfde.

Een ongewilde zoektocht door de schrijver (van dit boek) en de schilder Koen Broucke. Beide lopen haast zonder doel (de kleinste aanleiding volstaat) door de stad en ontdekken ze op een eigenzinnige wijze. Ensor, Spilliaert, Claus, Snoeck, Zweig, Eysselinck,... allen passeren ze. Boeiend om Oostende zo eens te benaderen. De schilder maakt verslag via schilderijen (ook in het boekje) en de schrijver via protocols die hij verwerkt in deze roman.

Een treffen in Oostende tussen een schrijver en schilder,in de voetsporen van illustere voorgangers. Tussen eb en vloed trekt ,de zee hen naar plekjes ,straten en huizen ,bewoners,en ontmoetingen .Ze trachten de vervlogen tijd te vangen van deze stad "Oostende",in woorden en schilderijen. Een warme vriendschap groeit tussen beiden,samen een kader scheppend om de tijd vast te houden,die wel een stad verandert, zijn bewoners en bezoekers en passant. Reizend van Brussel,of Antwerpen,slapend in verschillende plekken,hotels,of als kwajongens op het gras...,in de wind, in het licht van de zee,of donker zoals s'nachts à la "Spilliaert" ...zand of andere kleinoden,in kleuren, die ze er vinden in hun zakken..Warm geschreven boek,en wie Oostende beetje kent,vindt er zeker trefpunten.Aanbevolen,in je tas naar zee.