Uit het niets verschijnen 32 kinderen in San Cristóbal, een kleine stad in de tropen, gelegen tussen de jungle en een rivier. Niemand weet wie deze kinderen zijn en ze spreken een onbegrijpelijke taal. Ze hebben honger, zijn gewelddadig en hebben een ontregelend effect op de bewoners van het stadje. Wanneer vervolgens twee volwassenen worden neergestoken in een supermarkt, neemt de angst hand over hand toe.

Meer hoefde ik niet te weten, dit boek trok me enorm aan en ik las het in één ruk uit. Het erg vreemde verhaal is dan ook zeer verfijnd en vloeiend geschreven, met sterke poëtische beelden.

De ik-figuur blikt terug op de tijd waarin hij met zijn gezin in San Cristóbal woonde, een stadje aan de rand van een vijandige jungle, gekenmerkt door felle hitte, harde kleuren, en rauwe armoede. Hij werkt er voor de dienst Sociale Zaken en wordt na een tijd geconfronteerd met een bende kinderen die het stadje terroriseert.

Andrés Barba schildert een bijzonder dubbelzinnige maatschappij af : de botsing tussen de denkwereld van kinderen en de houding van volwassenen tegenover hen. Dit verhaal toont hoe sommige kinderen zichzelf kunnen organiseren, met eigen codes en regels, waarin ook wreedheid past die grenst aan horror.

Er gebeurt ontzettend veel in deze compacte roman, hij bleef nog wel even nazinderen. En dat maakt me razend benieuwd naar zijn nieuwe roman Kleine handen.

Hoe ga je om met zoiets onbegrijpelijks als plots opduikende, vreemde kinderen in de stad?
Hoe sta je tegenover hun afwijkende denkwereld als groep en als eenling?
Hoe vallen liefde voor en angst door die kinderen samen?
Wat heb je hun onthouden? Waarin zat je grondhouding tegenover hen fout?
En hoe krijgt uiteindelijk bijna iedereen wat hij verdient?
Het stellen van die vragen alleen al maakt het boek bijzonder.

Dit boek werd me aangeraden door de boekendokter. Het is een bijzonder verhaal en ook wat spannend en bevreemdend. Het verhaal kronkelt zoals je het niet verwacht. Wat het boek echt vertelt, in de onderlaag, is iets om over na te denken.

Het is een gemeenteambtenaar die dit verhaal vertelt op essayistische wijze. De gebeurtenissen dateren van zo een 25 jaar geleden.
In een tropisch provinciestadje, vlakbij de jungle duiken uit het niets 32 kinderen op, tussen de 9 en 13 jaar. Niemand weet wie ze zijn of waar ze vandaan komen, ze spreken een onverstaanbare taal en hebben een ontregelend effect op de gemeenschap omdat ze gewelddadig zijn . Dan gebeurt er een aanval door de kinderen op de supermarkt waarbij twee doden vallen.
De gemeenteambtenaar reflecteert over de gebeurtenissen van toen.
Andrés Barba schreef een prachtig en subtiel spannend boek. Stelt belangrijke vragen over de per definitie "onschuld" van kinderen.

"Ik ben zo dankbaar dat ik dit boek heb mógen ontdekken. Het speelt zich af in de jungle, ergens in Latijns-Amerika en je voelt bijna de zweetdruppels als je "Republiek van licht" leest, het is echt een boek om mee te nemen op vakantie. "Republiek van licht" begint mysterieus: er verschijnen opeens 32 kinderen in een dorp in de jungle, ergens in Latijns-Amerika. Ze lijken een zelf geconstrueerde taal te spreken, ze verplaatsen zich in bepaalde groepjes zonder duidelijke leider. “De 32”, worden ze genoemd. Het levert een spannende roman op "over de tijd waarin wij leven", zoals het op de achterflap staat. Een soort van hedendaagse, magisch-realistische parabel. Je zit echt mee in dat dorp, bij die kinderen. En je begint er over na te denken: Hoe zou ik mij voelen? Hoe zou ik reageren? Wat is schuld en onschuld? Ik heb het in één ruk uitgelezen, in de zon, en ik vond het een cadeau om dit boek te lezen."

"Volwassenen verwachten van kinderen dat ze onschuldig zijn. Wanneer dat – zoals in dit boek – doorprikt wordt, brengt dat heel wat naar boven bij volwassenen. In die mate dat de volwassenen zich beginnen te misdragen. Het is een gelaagd boek, terwijl het amper 207 bladzijden telt. Hoeveel er kan gebeuren op een paar honderd bladzijden! Een magische sfeer van begin tot einde. Ik wilde het niet uitlezen, omdat het dan zou stoppen. Maar het verhaal is ook net lang genoeg om het mysterie helemaal op te bouwen en op het einde toch (deels) te ontrafelen. Met genoeg openheid om er zelf over verder te filosoferen." - Fatma Tasminar (VRT NWS) over "Republiek van licht"