Wat ons niet zal doden
Millenium 4. David Lagercrantz

Vervolg van de Milleniumserie van Stieg Larsson, die de eerste drie boeken schreef, maar onverwacht stierf in 2004. Mikael Blomqvist en Lisbeth Salander zijn weer van de partij. Lagercrantz slaagt er aanvankelijk vrij goed in de continuïteit van hun persoonlijkheden te verzekeren. De nieuwe personages echter, vooral de slechteriken, zijn bijna allemaal bordkartonnen figuren. En de realiteitszin van heel wat gebeurtenissen is ver te zoeken. Zeker inzake het hacken van computers en netwerken gaat het er nogal vlotjes aan toe, waarbij Lagercrantz het geheel omgeeft door een ondoordringbaar waas van ingewikkelde, pseudowetenschappelijke en wiskundige termen. Ook de psychologie van de beroepsmoordenaar klopt niet: enerzijds kan hij kinderen doden, en mensen martelen, maar als zijn dochter boos wordt, barst hij bij wijze van spreken in tranen uit.
Lisbeth zelf wordt ook een soort Superwoman uit de Marvel-strips, waarnaar zelfs expliciet verwezen wordt in de tekst. Hoe ze de moordaanslag op August verhindert, en hierbij een kogel in haar schouder incasseert, is bij zijn haar gesleurd. Maar niet getreurd, de kogel ging er dwars doorheen, en hoewel er een grote hoeveelheid bloed vloeit, is ze er met een paar pilletjes antibiotica (die al twee jaar vervallen waren) en een nachtje slapen weer helemaal bovenop! Kom zeg. En het is nog niet gedaan. Ze gaat een paar dagen later doodleuk bokstraining doen, en wint nadien nog vlotjes een vuurgevecht met twee beroepsmoordenaars met automatische wapens, terwijl ze zelf alleen een pistool heeft. De scène wordt dan ook nog vanop een afstand beschreven door een buitenstaander. Raar.
Er wordt ook nogal wat gestorven buiten beeld. Mij goed hoor, ik hoef alle gruwelijke details niet, maar het doet toch allemaal wat unheimisch aan.
Enfin, de intrige en de actie houden het boek nog net overeind. Een beetje escapisme af en toe mag. Voor de rest was ik wat te vaak geïrriteerd door het gebrek aan geloofwaardigheid en de psychologie van vele karakters.

Ik had mijn twijfels over hoe Lisbeth Salander zou voortleven in een boek dat niet door Stieg Larsson is geschreven.
David Lagercrantz heeft het in dit boek echter goed gedaan. Stieg Larsson had zelf al voorbereidingen gemaakt voor vervolgboeken op de eerste drie delen. Daar heeft David Lagercrantz geen gebruik van kunnen maken. Enkel voor de personages is David Lagercrantz schatplichtig aan Stieg Larrson, niet voor het verhaal. Waarschijnlijk zullen we nooit weten welke verhaallijnen Stieg Larsson zelf nog in gedachten had. Jammer toch.

Lang gewacht om deze te lezen. Alleen Stieg Larsson schrijft als Stieg Larsson, niet? Te nieuwsgierig naar het resultaat. En eens ik de klik maakte, heb ik toch genoten van het boek. Minder spanning dan wat Larsson schreef, wel ontspannend genoeg. Nu op naar deel 5.