Ik heb me niet verveeld tijdens het lezen van dit boek. Soms wel romantisch geschreven. Het boek van Primo Levi schetst, mijns inziens, toch nog beter de problematiek van de concentratiekampen.

Veel te romantisch geschreven, plaatsen die compleet niet juist zijn en verkocht word als "waargebeurd" eerder een roman die gebaseerd is op
Als schrijfster van dit boek had ik veel betere research naar Auschwitz -Birkenau gedaan, plaatsen "bij verzinnen" die er nooit zijn geweest gaat er bij mij over

Het verhaal is heel erg mooi en aangrijpend, liefde is hierin altijd centraal blijven staan. Ik vind het mooi dat ondanks de gruwelijke dingen die ze hebben meegemaakt hun liefde er altijd was en ze toch nog liefde voelde. Allereerst wil ik zeggen dat ik veel respect heb dat ze deze tragedie hebben overleefd. Als ik het dan over het verhaal heb vind ik dat alles zeer mooi en gedetailleerd verwoord word met veel gevoel. Het lijkt net alsof ik er zelf bij was. Ik heb me geen moment verveeld tijdens het lezen, sterker nog ik heb het boek in een ruk uitgelezen. Daarnaast vind ik de verhaallijn erg goed en de inleiding die er eerst in het verhaal werd verteld. Zo komen we van alles te weten over de personages, maar ook hoe ze tijdens hun verblijf over dingen hebben nagedacht. Als ik een puntje van kritiek mag geven is het dat er gebruik werd gemaakt van flashbacks wat soms voor verwarring zocht, maar dit werd ik snel gewoon. Evenals de verschillende namen van de Duitsers waren niet altijd makkelijk te onthouden. Kortom vind ik het verhaal zeer goed en raad ik het zeker aan als je houdt van echte/pure verhalen of om meer te weten te komen over de geschiedenis van de oorlog.

Prachtig boek

De tatoeëerder van Auschwitz is een aangrijpend en waargebeurd verhaal waarin de liefde en de drang om te overleven alles overwinnen. Dit boek vertelt een verhaal uit de meest zwarte bladzijden van de vorige eeuw die we nooit mogen vergeten.

Heather Morris beschreef op magische wijze de liefde die stand hield tegen het leed en de gruwel die Lale, een Slovaakse Jood, en Gita, een meisje dat hij ontmoette in het kamp, werd aangedaan. Doorheen het boek ontstaan zelfs nieuwe vriendschappen tijdens deze nare situatie.

De eenvoudige schrijfstijl zorgt ervoor dat je wordt meegesleept in dit prachtige verhaal. Lale leren we doorheen het verhaal steeds beter kennen, in tegenstelling tot Gita die Lale belooft om pas meer over zichzelf te vertellen op de dag dat ze Auschwitz verlaten. De spanning en de drang om verder te lezen worden hierdoor groter.

De verhaallijn is eenvoudig, maar de setting van het verhaal is wel complex en gruwelijk. Je stelt jezelf steeds opnieuw de vraag: “Komt er een goed einde voor Lale en Gita?”. Doordat, niet alleen de horror zwart op wit werd gezet, maar ook de hoop en de verbondenheid tussen deze mensen, heeft dit een diepe indruk op me achtergelaten. Het gaf me een nieuw inzicht over hoe het er echt aan toe ging in de concentratiekampen.

Pas 60 jaar na deze ervaring durft Lale zijn levensverhaal te vertellen, omdat de pijn, en de angst om als collaborateurs van de nazi’s te worden gezien, te groot was. Het is een prachtig eerbetoon aan iedereen die dit ooit heeft moeten meemaken.