Veertig jaar na je studententijd nog eens Elsschot herlezen is echt de moeite. Zonder de boeiende lezing van Eric Rinckhout over Elsschot in de bib van Harelbeke was ik daar wellicht niet aan begonnen.
Het eerste dat opvalt is dat de taal na meer dan 100 jaar eigenlijk nog heel erg leesbaar is.
Het verhaal bevat hilarische toestanden die zich voordoen in het kleinburgerlijke pension van mijnheer en madame Brulot in Parijs. Het aapje Chico ‘mocht aan tafel zitten met de grote mensen, en was vooral in de zevende hemel wanneer mevrouw hem uit haar mond liet eten’ (p. 14). Een gast pleegt zelfmoord in de tuin en wordt vervolgens enkele dagen in de kamer van de 92-jarige madame Gendron gelegd. Zij vindt het zelfs leuk eens een man in haar kamer te hebben, ook al zegt hij niets. ‘Zij beefde als op die avond toen zij voor het eerst met een man alleen was geweest, heel lang geleden.’ (p. 40) Madame Gendron steelt van iedereen; iedereen weet het en de voorwerpen worden achteraf uit haar kamer weggenomen. En dan moet ze toch nog ontmaskerd worden bij het stelen van sinaasappels. Het aapje wordt uit wraak in de open haard gegooid. Iedereen probeert te profiteren: gasten betalen maandenlang niet en verdwijnen dan. Grote verontwaardiging bij madame Brulot, die zelf de eieren van haar Parijse kippen duur verkoopt om aan haar gasten goedkopere Italiaanse eieren te geven en die sjoemelt om te kunnen verdienen aan flessen champagne die gasten onder lichte druk aanbieden op een feestje.
Naast dat komische aspect is er ook het tragische: de zelfmoord van Brizard, de abortus en de verloren liefde van Louise en natuurlijk het aapje dat de wraakactie van madame Gendron niet overleeft. Tot slot is er ook nog de totale ondergang van het pension.
Elsschot beschrijft dit alles in zijn typische taal: zakelijk en met een licht cynische touch.

Meer dan 50 jaar geleden op school gelezen.
Ben Elsschot aan het herlezen.
Ben begonnen met 'Villa des Roses'.
'Kaas' komt ook nog.
Leest nog altijd even vlot als toen.

Villa des Roses is natuurlijk al een oud boek en dat kan je ook zien aan het taalgebruik. Ik vind het boek zeer nuttig omdat het een kijkje geeft op het leven in het oude Parijs. Je ziet duidelijk de verschillende standen die toen nog heel duidelijk waren en welke soort relatie er toen was tussen man en vrouw. Buiten dat was het een heel mooi boek. Het was geen typische roman zoals er 1000 bestaan, maar een roman met heel wat wendingen die je niet ziet aankomen. Het is geschreven door Willem Elschot. Hij heeft een zeer aparte schrijfstijl die er op één of andere reden toch voor zorgt dat je het boek in één ruk uitleest. Het boek is dus een echte aanrader voor mensen die graag onderuitzakken in de zetel met een goede roman.

Ik heb het boek Villa des Roses vorig jaar gelezen. Het boek werd voor de eerste keer gepubliceerd in 1913. Het boek bevat dus veel kenmerken van vroeger. Willem Elsschot schreef dit boek en het blijkt een autobiografische roman te zijn.

De titel van het boek verwijst naar het pension waarin de personages verblijven. De eigenaar hiervan is de familie Brulot. Gedurende het verhaal gebeurt er heel wat in het pension. Soms vallen er doden, harten worden gebroken en nog veel meer. Het is er dus nooit echt 'rustig' zoals je zou verwachten in een pension. Louise, een jong en kamermeisje, is zeer gegeerd door verschillende gasten van het pension. Ze is nieuw in de villa en haar leven zal drastisch veranderen in de loop van het verhaal. De grote vraag op het einde van het boek is of de villa zijn functie zal behouden of dat door de vele gebeurtenissen de villa zijn deuren zal moeten sluiten?

In het boek loopt de ene gebeurtenis in de andere voort. Dit zorgt er voor dat het niet langdradig wordt. De tekststijl, verwoording van de schrijver is niet altijd zo evident. Maar toch leest het boek zeer vlot. Het is een boek dat mij bij gebleven is, het verhaal krijgt een volledige andere wending dan je zou verwachten bij het begin van het verhaal. Pooltje123 plaatste een recensie (zie onderstaande link) over het boek Villa des Roses. Zoals in de recensie staat, wordt in het boek de Parijse sfeer niet opgeroepen. Het verhaal speelt zich vooral af in het pension, niet er buiten. Ik ben het er ook over eens dat het taalgebruik niet alledaags is maar zeker en vast niet moeilijk te verstaan is. Het is een boek dat zeer vlot leest. Het boek geeft een goed beeld over de schrijver, Willem Elsschot.

Mensen die graag lezen zullen dit boek zeker appreciëren. Doordat het vlot leest, goed geschreven is en er veel verschillende thema’s aan bod komen. Anderen die niet graag lezen en lezen als een verplichting zien zullen er minder van genieten. Ik vind het zeker een aanrader, ondanks dat het al een oud boek is.


bron:
Pooltje123, geraadpleegd op 8 juni 2018, via http://the-soccer-goes-on.blogspot.com/2013/12/recensie-van-villa-des-roses-van-willem.html

Villa des Roses is een boek dat me erg is nagebleven. Het is geschreven door de belg Willem Elsschot in het jaar 1913. Het boek is al erg oud en is uitgegeven door een nog bestaande uitgeverij namelijk Van Dishoeck.

In het boek wordt er verteld over een pension in Parijs die bij de lagere klasse hoort. De eigenaars van het huis zijn de familie Brulot. De kostgangers in het pension krijgen elk een karakteristieke beschrijving. De spotlights worden niet op een specifiek iemand gestoken. Het verhaal baseert zich op oppervlakkige en verschillende gebeurtenissen van de personages. Het kamermeisje Louise wordt nagejaagd door de mannelijke kostgangers. Als het boek vordert wordt al duidelijk welke jongeman de hart van het meisje zal stelen. Ook is er de stereotype Mevr Dumoulin, een rijke weduwnaar, die toch wat onverwachte hoekjes betoont in het verhaal. De verschillende verhalen vormen een totaal geheel van spanning en afschrikking.

Het eerste die me is opgevallen in het boek is de schrijfstijl die oud maar toch aangenaam te lezen is. Het is een andere wending van lezen, als je deze onder de knie hebt kun je je zelf in het verhaal volop meeleven. De verhalen over de kostgangers vind ik zeer origineel gevonden. Ik merk op dat de schrijver een zeer grote fantasie heeft en dat hij niet te veel nagedacht heeft over wat hij precies zou schrijven. Volgens mij had hij een los handje. Dit vind ik zeker geen minpunt, in tegendeel, je kunt het verhaal beter volgen. Ik herken me in het absurde en nonchalante aspect van het verhaal. Ook hoe het verhaal is opgebouwd, tamelijk chaotisch, is een manier die mij goed te pas geraakt.

Ik raad het boek Villa des Roses zeker aan. De eerste 50 pagina's zullen voor velen een lastige taak zijn omdat het nogal saai en oubollig lijkt. Maar ik raad zeker aan om verder te zetten en je zult het u zeker niet beklagen achteraf.

bronnen:
Leyman D.( 11 februari 2009) 'Villa des Roses' (Willem Elsschot)
https://www.demorgen.be/expo/-villa-des-roses-willem-elsschot-b2d9fdd5/