Janina Duszejko,de hoofdpersoon,astrologe, lerares Engels,fervente verdedigster van dierenrechten,met verve ..
Wisselende seizoenen,in de bergstreek,een afgelegen gehucht,nabij de Tsjechische grens,tussen bossen,en excentrieke buren, en vrienden,en wilde fauna en flora.Haar gezondheid ,speelt haar parten,maar ze houdt verrassend stand,in dit soms sombere,decor..,dat dan weer uitbundig in de tijd terug openbloeit.Pittige humor,zelfrelativering,en verrassende wendingen,en van "loontje komt om zijn boontje"..
Heb dit boek graag gelezen,in astrolgie zelf niet zo thuis,wie hier meer in onderlegd is,heeft nog demensie erbij in het boek. Gedichten van William BLake,deelt ze met vriend.

Wat mijn betreft,een aanrader.

Komt een beetje traag op gang, maar eenmaal je mee bent in het verhaal, is dit een meeslepend boek met een verrassend einde

Zeer boeiend verhaal, spannend zonder een echte thriller te zijn, maar met prachtige beschrijvingen van de natuur en een trefzekere tekening van de personages.
De auteur beschrijft een stukje van Polen, heel intimistisch, ruw, moeilijk bewoonbaar, mensonvriendelijk bijna.
Spijtig van de wat lange uitweidingen over astrologie, halen wat tempo uit het boek, maar een zeer aangename leeservaring.

De Nobelprijswinnaar 2019 schuwt de controverse niet; zoveel is duidelijk na deze nieuwe roman van Tokarczuk . Een ecologische thriller, aldus de achterflap, een beetje Miss Marple achterna zelfs. Niets van aan. Wat je in handen hebt, is een zeer apart gegeven en totaal onverwacht. Inhoudelijk soms echt ver van ons bed, lichtjaren ver zelfs. Stijl en personages zijn dan weer schitterend geplaatst. De plot is niet honderd procent geloofwaardig (voor lezers die achteraf het boek in flashback opnieuw doornemen). Een roman die tekenend is voor deze tijd. Het werk van Julia Zeh (‘Onze Mensen’) ligt in diezelfde lijn al is het werk van Zeh meer politiek dan etherisch gekleurd. Toch wel boeiend om te vergelijken.
Geen vier sterren dus maar alleszins een boek dat opent naar discussie. Meer wil ik niet kwijt anders krijgt het boek de lezers niet dat het verdient. De vreemde titel begrijp je als twee hoofdpersonages elkaar continu vinden in het vertalen van de gedichten van William Blake.

Een geestig boek.
Geestig als in: grappig, speels, bevlogen, spannend, ondeugend...
Een 9 plus.
Ik trakteer op enkele passages die ik sprokkelde.

“De zon scheen oogverblindend, ze was net op, nog rood van de inspanning, en wierp lange, lome schaduwen.“

“Het is een groot mysterie hoe elke uitdaging ware levenskrachten in ons opwekt.
Wat is de wereld toch groot en vol leven. Heel in de verte zag ik ook een bekende vos, die in de Consul noem, zo elegant en welgemanierd is hij. Hij neemt altijd dezelfde paadjes; de winter legt zijn route bloot - recht als een liniaal, vastbesloten.“

“Woede zorgt voor orde, laat de wereld in een notendop zien; woede herstelt ook de gave van de heldere blik, wat in andere toestanden zeldzaam is.“

“De gevangenis zit niet aan de buitenkant, maar binnen in elk van ons. Misschien is het zo dat we niet zonder kunnen leven.“

“Tijdens de schemering gebeuren de interessantste dingen, want dan vervagen eenvoudige verschillen. Ik zou wel in de eeuwige schemering kunnen leven.”
(Heb ik ook wel eens gedacht, in elk geval vind ik heel vaak dat je in de schemering het mooiste licht te zien krijgt).

“Maar de waarheid is, dat wie de woede voelt en niet handelt de epidemie verspreidt. Dat zegt onze Blake.“ Het hoofdpersonage in het boek - de oude, eigenzinnige vrouw - is bevriend met een jonge vertaler, die zich toegelegd heeft op James Blake.

“Een oude manier om een nachtmerrie te verjagen is hem hardop in het gat van de wc te vertellen en dan door te trekken.”

“Ja, de jas zat als gegoten. Ik voelde me als een dier dat zijn geroofde vacht had teruggekregen. In een zak vond ik een schelpje, wat ik zag als een cadeautje van de vroegere eigenaresse. Als een wens: veel plezier ermee.”

En zo gaat Olga de hele tijd door.
Op papier is zij helemaal my kind of a woman...