Dit essay is vooral belangrijk om het feit dat Pfeijffer een duidelijk onderscheid maakt tussen
ironie als leuk te hanteren stijlmiddel en
ironie als een levenshouding waarin het gevaar schuilt te leiden tot nihilisme.
Dit was voor mij de grootste les die ik heb onthouden.
Dat hij zelf bekent dat hij tijdens het schrijven van dit essay zijn mening omtrent ironie nogal heeft bijgesteld is bewonderenswaardig.

Ilja maakt in zijn essay over ironie zelf een ontwikkeling door die noodzakelijk maar ook onheilspellend is.

In NRC heeft Jamal Quariachi een aantal kritische noten die ik niet allemaal deel, maar Pfeiffers aanval op extreem rechts, zonder het verhaal van links erin te weven, is inderdaad wel een beetje eenzijdig.

Het verhaal had wat mij betreft vier of vijf glazen gekregen wanneer deze werd aangevuld met de scherpe opvattingen van Thijs Lijster op de website van Brainwash. Hij doet hier een voortreffelijk voorstel voor een nieuw woord: ironazi. Zijn artikel kun je lezen via de onderstaande link.

https://www.brainwash.nl/bijdrage/de-kritische-kracht-van-ironie-in-tijden-van-ironazis

Overigens kan ik wel iedereen dit essay aanbevelen. Alleen al omdat het een interessante blik geeft op hoe ironie, soms onbedoeld, afstand kan creëeren op de dingen die werkelijk belangrijk zijn.

Tot slot zet Ilja met dit essay over ironie ons aan tot twijfelen en volgens mij is dat voor eenieder een gezonde bezigheid.