Ik had al veel gehoord van dit boek. “Het smelt” is dan ook een populaire roman in Vlaanderen. Dus begon ik dit boek dan ook met hoge verwachtingen.

Lize Spit haar schrijfstijl was heel grauw en donker. Dit weerspiegelde dan ook zeer goed de inhoud van het verhaal. In het boek komen heel wat beschrijvingen voor. Hierdoor kreeg je het gevoel dat je zelf aanwezig was bij de gebeurtenissen. Maar de passages waren soms té gedetailleerd beschreven waardoor het verhaal langdradig werden.

De afwisseling van tragische herinneringen uit de jeugdjaren van Eva en de hedendaagse gebeurtenissen vond ik goed gekozen en maakte het lezen van dit dik boek heel wat aangenamer.

Ik vond dat sommige zaken niet helemaal realistisch waren in de verhaallijn. Het lijkt me bijvoorbeeld erg ongeloofwaardig dat een meisje van elf jaar oud zo rustig blijft wanneer haar vader zich een strop om zijn hals legt (p18).

Ik vond dat dit boek niet voldeed aan mijn toch wel hoge verwachtingen en snap de hype errond ook niet helemaal. Ik zou het dan ook niet aanraden.

ik ben geen super lezer, en de omvang van dit boek schrok me af. Ik heb het met veel plezier gelezen en zie er naar uit om ook haar vorige roman aan te schaffen.

Dat Spit een verhaal kan vertellen staat buiten kijf. Dat ze daar 200 pagina’s te lang over doet is bij mij persoonlijk ook een feit.
Ze heeft heel vaak mooie observaties en schrijft die in prachtige zinnen neer. ‘p46 vb: …en wist: deze meisjes hebben hun hele leven met meisjes opgetrokken. Zij zijn fijn geslepen. Ik niet, ik heb een botte punt’. Ze treft mooi de sfeer van warme, landerige én te lange zomervakanties in een klein landelijk dorp en de verveling die daar mee gepaard gaat.
Het is ook een interessant thema. Wat doet dat met een kind om op te groeien in een gezin dat alles behalve doorsnee is. Met een moeder die drinkt, een zus die psychisch niet in orde is, een vader die zijn elfjarige dochter een klaar hangende strop toont en voor de rest ook al niet erg opvoedend aanwezig is.
Haar personages zijn soms erg mooi getekend, anderzijds komen ze vreemd over. Het lijkt me erg ongelooflijk dat een kind van elf (op p18) zo onbewogen en koel blijft wanneer haar vader zich een strop om zijn hals legt. Anderzijds vond ik de strop als symbool wel goed gevonden omdat de hele jeugd van Eva als een strop om haar hals ligt. Haar enige vrienden zijn de jongens waar ze mee opgroeit in haar dorp. Pim die ronduit een schoft en wreedaard is, Laurens een meeloper. Zelfs rekening houdend met de drang naar erotische avonturen van pubers lijkt het me dat niet mogelijk dat 14-jarigen zo manipulatief zijn dat ze er in slagen om elk meisje seksueel te intimideren zonder dat het op dat kleine dorp geweten zou zijn.
Het is allemaal wat te véél in het boek waardoor ik als lezer snel een gevoel van gewenning kreeg. Het meeste emotie roept Spit bij mij op in de scènes waarin Eva vertelt over/ zich bevind in haar gezinssituatie.

"Het smelt” is een populaire roman in Vlaanderen. Ik begon dan ook met hoge verwachtingen aan het verhaal.

In de eerste plaats bouwde Lize Spit haar debuutroman heel traag op. Naar mijn mening zelf iets té gedetailleerd. De ruwe ellende die het hoofdpersonage Eva De Wolf meemaakte is echt wel tragisch. Dat riep soms te veel vragen op.

Verder koos Spit voor een afwisseling van tragische herinneringen en hedendaagse acties. Na een tijd werd dat wel moeilijk te volgen en moest ik me soms door passages worstelen om de structuur te begrijpen.

Gelukkig werd dit gecompenseerd met de ingrediënten van een diepgaande karakterevolutie. Van hopeloze naïviteit tot ijselijke wraak, alles maakte Eva mee.

Daarenboven maakte de vlotte stijl van Spit het verhaal volks en aangrijpend. Om ten slotte het beruchte ijsblok niet te vergeten dat hét motief is in het verhaal.

”Het smelt” is dus zeker een waardig succesdebuut, maar het blijft een raadsel waarom deze gruwel neergeschreven staat.

Eerst had ik 'Ik ben er niet' gelezen. Dit boek had me zeer bevallen en dat zette mij aan om ook 'Het smelt' aan te schaffen.
In het begin weet je niet waar dit nu eigenlijk naartoe gaat. Je wordt geconfronteerd met zwarte wraakgevoelens van het hoofdpersonage zonder te kunnen achterhalen waarom. In flashbacks wordt je dan ondergedompeld in de sexuele spelletjes van drie jonge tieners. Het spijtige aan deze spelletjes is dat ze volgens een vast stramien verlopen. De schrijver kan dit dus een aantal keren herhalen met de nodige variaties om het verhaal spannend te houden. Je wordt rondgeleid door modale verscheurde Vlaamse gezinnen die kampen met alcoholproblemen, onbenul en boerenverstand. enz.
Maar geleidelijk ontaardt het hele verhaal om op het einde te ontploffen in een onvoorstelbare sadistische en macabere scene die dan rechtstreeks leidt naar de eigenlijke wraak.
Bij het lezen hiervan heb ik mij de vraag gesteld vanuit welke zieke fantasie en/of frustratie het mogelijk is dat een vrouw dergelijke gruwel beschrijft. Vanaf een zeker punt heb ik echt moeite moeten doen om verder te lezen.