Het Smelt is een eigenzinnig en schaamteloos boek dat je genadeloos naar de keel grijpt, met een waanzinnige plot die je als verdoofd achterlaat. De jonge Eva reist met een blok ijs in haar kofferbak terug naar haar geboortedorp. Laverend tussen heden en verleden wordt langzaam duidelijk waarom. Spit beschrijft vlijmscherp, maar liefdevol een ongelukkige jeugd samen met dorpsgenoten Laurens en Pim. Vrienden die zij niet zelf gekozen heeft, maar die de enige waren van haar leeftijd. Als de drie pubers worden, slaan opspelende hormonen een genadeloze kloof tussen de leeftijdsgenoten. Als lezer voel je de dreiging van iets afschuwelijks naderen. In een meesterlijke slotscène grijpt Spit haar lezers bij de strot: verder lezen is nauwelijks mogelijk, maar wegkijken net zo min.

Lees een ander boek. Puberaal boek met 18+ scenes die na een belotevol begin totaal wegzinkt.

Inhoudelijk heavy, héél heavy. Niet voor gevoelige zielen. Hoewel, de generatie die opgegroeid is met Game of Thrones vindt waarschijnlijk niets meer heavy.
Veel heavier dan Game of Thrones kun je schijnbaar niet meer worden. En toch is er een enorm verschil tussen enerzijds het gratuite, overdadige, extreem bloederige en daardoor afstompende en banaal wordende geweld van GoT en anderzijds in Het Smelt de traag opgebouwde, eerder toevallig of zelfs ongewild optredende terreur en de trauma’s die het gevolg zijn van psychisch geweld dat je onnadenkend aangedaan wordt door mensen die je al jaren kent en die je vrienden en familie waren, en die trouwens zelf ook soms schrikken van datgene waar ze toe in staat blijken, de ik-persoon inbegrepen. Oh, wat is dit oneindig veel geloofwaardiger, menselijker en tegelijk doordringender dan weer een afgehakt hoofd dat over het scherm vliegt.

Het verhaal was voor mij erg herkenbaar, geworteld in het Vlaamse platteland van rond Antwerpen een jaar of 15 geleden. Stilistisch doet ze het best aardig, hoewel ze waarschijnlijk met ouder worden nog wel zal rijpen. Ze gebruikt heel veel vergelijkingen, die soms een directe klik geven, soms mij een beetje puzzled achterlaten. Af en toe zijn er belgicismen (net als bij Griet Op de Beeck), wat ik zelf leuk en authentiek vind, maar de Nederlandse recensenten meestal niet.

Het boek is structureel vrij ingewikkeld. De chronologie is belangrijk, en wordt goed aangegeven, maar springt voortdurend van verleden naar heden en naar nog verder verleden, of tussenin. Er zijn heel veel subtiele kruisverwijzingen naar gebeurtenissen die nog moeten plaatsvinden, of die al plaatsgevonden hebben maar nog moeten beschreven worden. Het is niet altijd eenvoudig, maar daardoor des te interessanter.
Een terechte bestseller, vind ik.

Indringend, beklemmend

Wat een irritant boek. Langdradig, vervelend, om dan uit te komen op een zeer bizar eindpunt. Ik hou mijn boeken bij om te herlezen, maar dit gaat als enige naar de kringloop, of iemand die ik echt niet leuk vind :)